حتما بارها این جمله معروف مینیمال‌ها را شنیده‌اید؛ “کمتر غنی تر است”. این جمله به خوبی سبک زندگی مینیمال را بیان می‌کند و خب لباس پوشیدن مینیمالیست‌ها هم ازاین قاعده خارج نمی‌شود.مینیمال‌ها باحداقل‌هامعمولاخوشتیپ‌ترینها هستند.
اما مبدا سبک مینیمال در مد به چه زمانی برمی‌گردد؟ سبک مینیمال بعد از جنگ جهانی دوم و در دهه 1960 شکل گرفت و در دهه 1990 به صورت حرفه‌ای در آثار طراحان لباس دیده می‌شد. شاید کوکو شانل یکی از اولین طراحانی بود که این سبک را در طراحی‌هایش استفاده کرد و یا کلوین کلین که اتفاقا به استاد مینیمالیسم هم معروف است به ارائه مجموعه‌هایی با ویژگی‌های مینیمال پرداخت. علاوه بر اینها طراحی‌های ساده و مدرن پیر کاردین، مینیمال ساختارشکنانه دو طراح ژاپنی ری‌کاواکوبو و یوجی یاماموتا را نیز نباید نادیده گرفت.
پیوند میان مدرنیسم و مینیمالیسم پیوندی بسیار قوی است و درواقع آیندگراییست که باعث سادگی متفاوت سبک مینیمال می‌شود. از طرفی استفاده از هندسه و اشکال زاویه‌دار در طراحی لباس‌های مینیمال، در مدرن به نظر رسیدن‌شان بی‌تاثیر نیست. اما یکی از مهمترین اشتراکات این دو سبک هنری، پالت رنگی مورد استفاده‌شان است. رنگ‌های خنثی مثل سیاه، سفید و خاکستری و البته بسیاری از رنگ‌های روشنی که در ترکیب با خاکستری مات و مدرن جلوه می‌کنند، پالت رنگ‌های بدن و خاکی‌ها، سرمه‌ای و قهوه‌ای خاکستری‌ها که همگی نشانگر سادگی و مدرنیته هستند.
بیشترین بخش کمد یک مینیمالیسم متعلق به سه رنگ اول (سفید، سیاه و خاکستری) است و می‌توان به جرات گفت برای گروه زیادی از مینیمال‌ها سفید اولین انتخاب و برای گروه نسبتا بزرگ دیگری از مینیمال‌ها اولین انتخاب سیاه است. هنرمندی طرفداران این سبک در این است که گاهی با همین دو رنگ استایل‌های فوق العاده‌ای می‌سازند که در عین حال کلاسیک نیست.
طیف متنوع رنگ بدن و رنگ های کرمی، همان پالتی است که یک مینیمالیست در موقعیت‌های مهم و رسمی به جای پالت رنگ‌های متالیک به سراغ آن می‌رود و مطمئن است که ترکیب شیک دلخواهش را به راحتی درمیان این گروه رنگی خواهد یافت. اگر مینیمالیست‌ها بخواهند کمی شیطنت کنند و رنگ‌های شارپ و تند را به استایل‌شان اضافه کنند قطعا در مقیاس و روشی این کار را انجام می‌دهند که هرگز ویژگی‌های اصلی مینیمالیسم ازبین نرود و در حاشیه از آن استفاده می‌کنند.
مینیمال‌ها برای لباس‌های رسمی، به جای استفاده از تزئینات برجسته از لباس‌هایی با برش‌های خاص استفاده می‌کنند. زرق و برق، پارچه‌های براق، پولک، مروارید، مهره، اپلیکه، گلدوزی، تکه‌دوزی و نقش و نگار در طراحی لباس‌های مینیمال هیچ جایی ندارد و اگر هرکدام از این تزئینات قرار باشد در لباسی مینیمال مورد استفاده قرار گیرد در مقیاسی بسیار محدود و به شکلی کاملا خلاقانه و متفاوت از روش‌های معمول به کار می‌رود.
اگر مینیمال‌ها بخواهند پارچه‌ای طرح‌دار انتخاب کنند قطعا طرح‌های خطی ساده، مثل راه‌راه‌ها، با پالت رنگی محدود اولین انتخاب آنهاست. علاوه بر تزئینات، حجم‌هایی مانند چین، پف و دراپه به ندرت در استایل مینیمال دیده می‌شود، البته لباس اندامی و جذب هم مورد پسندشان نیست و حتی طرفدار اُورسایز پوشیدن هم هستند.درواقع آنچه بیش از زیباسازی‌های ظاهری و برجسته لباس در سبک مینیمال اهمیت دارد، تمیزی دوخت، حرفه‌ای بودن برش‌ها و کیفیت پارچه‌هاست.
اگر دقت کنید، مینیمال‌ها به اکسسوری نیاز چندانی ندارند و در بیشتر مواقع تعداد کمی اکسسوری با طراحی‌های ظریف به ترکیب استایل‌شان اضافه می‌کنند. کیف‌‌ها و کفش‌های مورد علاقه طرفداران این سبک مانند لباس‌ها معمولا ساده، بدون تزئیناتی همچون سگک یا زنجیر و در فرم‌های هندسی و زاویه‌دار هستند.
اما قشنگ‌ترین ویژگی مینیمالیسم، از بین بردن کلیشه‌های جنسیتی در انتخاب لباس‌هاست. در این سبک زنانه و مردانه بودن لباس اهمیتی ندارد و شاید کاربردی بودن موضوع مهمتری باشد. بنابراین مینیمال‌ها به جای اضافه کردن جزئیات دست و پا گیر با حداقل‌ها استایلی کاربردی و جذاب می‌سازند. برای رعایت سبک مینیمال در لباس پوشیدن و حتی زندگی تنها کافیست کمی متفاوت در هر چیز نگاه کنید و سادگی عمیق و خاص خودتان را پیدا کنید.
منبع: بپوشیم
