آیا لباس‌های ما زمین را نابود می‌کند؟

مثل بیشتر آدم‌ها، استیسی دولی عاشق مد است. او می‌گوید: “برای من خرید ‌درمانی است، خرید کردن راهی است برای تمدّد اعصاب، من لباسی می‌خرم و آن را به خانه می‌برم و می‌پوشم و با آن یک خروار عکس می‌گیرم”.

اما امروزه در دنیایی که مد به سرعت عوض می‌شود و در شرایطی که فروشگاه‌های بزرگ، مجموعه‌های خود را نه فصلی بلکه هفتگی عوض می‌کنند، امکان دارد که خرید کردن بیش از پیش اعتیاد‌آور شود. مردم معمولاً بیش از آنچه نیاز دارند لباس می‌خرند، فقط برای آنکه با آخرین مد همراه باشند و استیسی هم که عاشق این است که ببیند فروشگاه‌های محبوبش چه لباس‌های تازه‌ای آورده‌اند، یکی از همین افراد است.

به گزارش بی‌بی‌سی، لوسی سیگل، روزنامه‌نگار حوزهٔ محیط‌‌‌ زیست توضیح می‌دهد:” تغییرات شتابناک دنیای مد ما را وسوسه می‌کند تا بیش از نیازمان لباس بخریم، این سیستم‌های تولیدی هستند که حجم بالایی از لباس را به بازار می‌فرستند”.

هر چه بیشتر فروشگاه‌ها، نمونه‌هایی مشابه آنچه در نمایش‌های مد ارائه می‌شود را با قیمتی ارزان به ما عرضه کنند، بیشتر ترغیب می‌شویم تا خودمان را با ظاهر و البته لباس‌‌های مدل‌ها، هماهنگ کنیم. زرگ‌ترین مشکل این ماجرا صدمه و آسیبی است که به محیط‌ زیست وارد می‌شود، چنان‌که استیسی در مستند جدید خود، “راز‌های کثیف دنیای مد”، در مورد آن تحقیق کرده است. در این فیلم او به تأثیر تکان‌دهندهٔ اشتهای سیری‌ناپذیر ما به پوشاک ارزان در سراسر جهان می‌پردازد.

اخیراً مطرح شده است که صنعت مد و پوشاک یکی از پنج صنعت بسیار آلوده‌کننده در سراسر جهان است و در ردیف صنعت نفت قرار می‌گیرد. استیسی می‌گوید: “به نظر من سر‌سام‌آور است”. لوسی توضیح می‌دهد: “در سراسر جهان ما سالانه بیش از ۱۰۰ میلیارد لباس نو از الیاف و پارچه‌های نو تولید می‌کنیم و کرهٔ زمین گنجایش چنین حجمی را ندارد”.

استیسی در سفرش به قزاقستان، کشوری که به خاطر تولید پنبه تحت تاثیر قرار گرفته است، دریافت که تا چه حد مد و صنعت پوشاک ممکن است به محیط زیست آسیب برساند. استیسی در حالی که بر زمینی که زمانی بستر دریاچهٔ آرال بوده و اکنون خشک شده است و شتر‌ها در آن می‌چرند، ایستاده است، می‌گوید: “شما نمی‌توانید عظمت فاجعه را دریابید مگر آنکه آن وضعیت را از نزدیک ببینید. من حس می‌کنم که به‌ خوبی می‌دانم پلاستیک چه بر سر زمین می‌آورد ما هر روز در این مورد حرف می‌زنیم اما آیا می‌دانستم که پنبه می‌تواند چه بلایی بر سر زمین بیاورد؟ البته که نمی‌دانستم. اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم”.

اندونزی یکی از بزرگ‌ترین قطب‌های تولید پوشاک در جهان است. بر کنارهٔ رودخانهٔ سیتاروم بیش از ۴۰۰ کارخانه قرار دارد و فعالان محیط ‌زیست می‌گویند بسیاری از آنها هر روزه مواد زائد سمی کارخانه را در آبراهه‌های منطقه می‌ریزند. استیسی به تأثیر مخرب تولید‌کننده‌های بزرگ پوشاک دیگر در جهان اشاره می‌کند و می‌گوید:”از دید من، این یک فاجعهٔ کامل است و باید به خاطر داشت که اندونزی حتی یکی از پنج (کشورتولید‌کنندهٔ پوشاک) در سطح جهان نیست. من از تصورش هم وحشت می‌کنم. دشوار است که باور کنم لباس‌هایی که می‌پوشم می‌تواند اینقدر به محیط زیست آسیب بزند. حالا خوب می‌دانم که تا چه حد صنعت می‌تواند تهدیدی برای سیارهٔ زمین باشد”.

استیسی می‌گوید:” از طرف خودم اگر بگویم دیگر لباس نمی‌خرم کاملاً دروغ گفته‌ام، اما حالا خوب می‌دانم که به عنوان مصرف‌کننده چه نقش تعیین‌کننده‌ای در این ماجرا دارم. پولی که ما برای خرید لباس می‌پردازیم قیمت واقعی آن نیست، قیمت واقعی آن میلیون‌ها گالن آب پاکیزه است که برای تهیهٔ پارچه به کار رفته است یا میلیون‌ها گالن آب شیرین است که با مواد شیمیایی برای رنگ کردن پارچه آلوده شده است”.

او می‌گوید: ” این موقعیتی است که لازم است به آن توجه شود و خیلی سریع هم توجه شود. باید همین حالا به ضرورت و فوریت آن آگاه شویم چون صادقانه بگویم، زمان زیادی نداریم”.

منبع: ایران آرت